Mystiek > Ingezonden > Bijdragen

Armoede van geest, wijsheid, leegte, aandacht (22)

Bewust-zijn, armoede en eenvoud

Onbewustheid is een buiten rondzwerven, bewustheid is een verdiepen van het innerlijk. De hele levenskunst bestaat er in tevreden te zijn met onze armoede en niets van onszelf te verwachten maar alles van God.

Sterven van moment tot moment.

Armoede is de deur naar de vrijheid, niet omdat we bevangen blijven door angst en verlegenheid die de armoede met zich meebrengt, maar omdat we niets in onszelf vinden dat een bron is van enige hoop. We zijn er ons van bewust dat we niets te verdedigen hebben. Er is niets bijzonders in ons om van te houden. Daarom treden we uit onszelf en rusten we in hem die alleen onze hoop is.

Door de wereld te verzaken overwinnen we de wereld, groeien we uit boven zijn veel-voudigheid en worden we enkel-voudig, éénpuntig. Dit bedoelde Jezus toen hij zei dat eenieder die zijn leven wil redden het zal verliezen en dat hij die zijn leven zal verliezen omwille van God, het zal redden.

Je bent een berg. Deze berg moet worden opgelost. Wat kun je doen? Hij kan bewust worden opgelost; één manier is je verleden bewust te herleven. Als je iets bewust beleeft, wordt het nooit een last voor je.

Als je naar de markt gaat om iets te kopen en je doet dat bewust, loopt bewust, koopt bewust, in volledig besef en waakzaamheid (nepsis), komt bewust weer thuis, dan gaat dit nooit deel uitmaken van je geheugen. Je vergeet het niet, maar het zal geen last zijn die je meedraagt.

Vrijheid: het verleden verwerken

Alles wat je bewust doet is doorleefd en er is geen overblijfsel meer. Van alles wat je onbewust beleeft blijft iets hangen, omdat je het nooit totaal beleeft, iets blijft onvoltooid. En wanneer iets onvoltooid is, moet het meegedragen worden, het wacht erop om afgemaakt te worden.

Je was een kind en iemand maakte je speeltje kapot en je huilde. Je moeder troostte je, leidde je aandacht af, gaf je een paar snoepjes, praatte over iets anders enz... en je vergat het. Dat is onvoltooid gebleven. Het is er elke keer opnieuw dat iemand een stuk speelgoed van je afpakt - het kan elk speelgoed zijn, het kan een vriendin zijn, en iemand pakt haar af - en je begint te treuren en te huilen.

Ga terug naar je verleden, ga er weer doorheen, omdat er nu geen andere manier is, het verleden is er niet meer, dus als er iets is blijven hangen, is er maar één manier om het in de mind te herbeleven: door terug te gaan.

Je berg wordt dan steeds kleiner. En hoe kleiner die wordt, hoe vrijer je je voelt. Je wordt gaandeweg één in plaats van versnipperd (eenvoud=één vouw).

Ontspanning: handelend niet-handelen

Denk aan de techniek van niet-schieten bij het boogschieten. Er kan een geweldige bekwaamheid zijn in het schieten maar het ego is aanwezig. Waarom is het ego zo aanwezig?

Het volmaakte schieten is niet-schieten, dit is schieten zonder aanwezig te zijn. Je wordt één met de boog.

Hetzelfde kan gezegd worden over schilderen en alle andere bezigheden: de bekwaamheid of techniek tot actie komt vanbuiten en gaat naar binnen; de bekwaamheid tot geen-actie komt vanbinnen en stroomt naar buiten.

Je wordt één met het schilderen.

Wanneer er geen inspanning meer is maar complete ontspanning, gebeurt alles vanzelf.

Wanneer je het punt bereikt waarop je inziet dat het onmogelijk is, je het opgeeft, je niets meer kunt doen, dan kan het werkelijk gebeuren. 'Wat bij mensen onmogelijk is, is mogelijk bij God.'

Je kunt nu bidden zonder dat je weet dat je bidt.

Je kunt nu mediteren zonder een mediterende te zijn.

Je kunt nu mediteren zonder zelfs te mediteren.

Je kunt nu mediteren zonder dat je ego aanwezig is.

Nu word je de meditatie, er is geen mediterende meer.

De boogschutter wordt het schieten, de schilder het schilderen, de mediterende meditatie.

Hand, hoofd en hart werken geïntegreerd samen.

Voor het hoofd is het hart gek. Het hart kent geen techniek, het kent enkel het gevoel, de poëzie van het bestaan. Naarmate je dichter bij het hart, bij God komt, voel je dat je dichter bij 'gekte' komt.