Gebed > Ingezonden

Ingezonden gebeden (15)

Kijk de wereld rond; aanschouw de liefdesband.
Boven, naast en onder: alles houdt verband.
De soepele natuur is maar één einddoel eigen:
dat alle losse deeltje naar elkander neigen.
Atomen zijn op zoek naar andere atomen
en kleven aan hun buur zodra ze bij hem komen.
En ook het leven zelf is op dat doel gericht:
het algemeen belang betreft zijn hoogste plicht.
Stervende gewassen doen nieuw leven groeien
dat, ten slotte stervend, andere doet bloeien.
Zie de ene levensvorm van de ander erven
om, als het zijn tijd is, ook weer zelf te sterven.
't Zijn tere bellen, stijgend in de zee van leven,
die knappen om daarmee hun leven terug te geven.
Niets staat er op zichzelf; één geest bezielt het al,
verbindt alle materie en levens zonder tal,
Het grote met het kleine, de verte met het hier,
gedierte dient de mens, de mensheid dient het dier.
Het ene dient het ander, het ander dient het één.
En waar die keten eindigt? Dat weet het al alleen.

De naam, die een mystieke meester mij gaf, is: Avhan. De betekenis is: het woordenloze gebed dat spontaan opwelt, als de Ander - die veelal Jahweh, God of Allah wordt genoemd - niet langer als anders ervaren, maar als essentie van de (eigen) werkelijkheid ont-dekt wordt. In zo'n 'ervaring' wordt niet alleen elk onderscheid tussen 'ik' en 'de Ander' als illusoir doorzien, maar alle onderscheidingen waarmee het ego zich afbakent van en wapent tegen anderen en het andere, omdat dezelfde essentie onmiddellijk ook in de ander en al het andere wordt herkend. Vanwege de ont-dekking van deze essentiële gelijkheid kan essentie bij benadering het beste met Liefde worden aangeduid. Het woordenloze gebed, het minnegestamel dat uit die essentiële liefde opwelt, is geen "identiteitsverschaffer", maar komt integendeel voort uit het doorzien van elke identiteit die "het naar onderscheidingen graaiende ego" zich toedicht. Als zodanig is die ontdekking of realisatie het meest gewone, dat een mens kan overkomen. Zo gewoon dat het ego er ontwapend bij staat. Zij overkomt ons, als we er zo dorstig naar zijn als een kind kan zijn, zo ontvankelijk als de woestijn voor regen, zo open als een mens die zichzelf, de ander en al het andere als oproep tot Liefde herkent.