Inspiratie > Poëzie > Gedichten > Ingezonden

Ingezonden gedichten (19)

Oh, eenzaamheid!

Oh, eenzaamheid!

Oh, eenzaamheid!
Hoe diep was ik in u gegleden,
wist mij geen weg te gaan
doorheen de diepe duistere nacht..
Maar zie; daar was uw morgenlicht
als stond het reeds te wacht
om warmte van zichzelf te geven.,
mij vrij te maken en te herweven
met de vreugde van het zelf van binnen.
In u heb ik mezelf hervonden.
In u genas mijn diepste wonde,
In u kon ik aanvaarden ,
verzoenen en beminnen.

Oh, eenzaamheid.
Gij hebt mij zo verrijkt!

Als mijn grootste wens in vervulling gaat

Aan de steiger van het leven
Berust mij wens.
Het water stopt met stromen en geven.
Scheepjes dobberen zacht.
Vissenkoppen komen boven.
Hun dode blik die naar me lacht.
Een kou strijkt door mijn haren.
Mijn hoofd raakt leeg m'n lichaam word licht.
Ik ga weg naar dertien jaren.
Ik heb hier genoeg ellende verricht.
Nu is het tijd van overgave.
Vermoeid, verloren, van het gevecht.
Zak ik ineen en laat me gaan.
Plots verlies ik m'n ziel,
En al het vermogen om te bestaan.
Tot de laatste blik het doek gaat dicht.
Weet ik het zeker:
Dit is het einde het einde is in zicht.

Oh, morgen!

Oh, morgen!
Hoe wonderschoon uw licht!
Hoe teder is uw ochtendgloren,
dat de nevelen laat schitteren,
het nachtelijk duister omarmt
en
tot zich neemt.
Hoe prachtig is uw dageraad,
het ganse lichten van de dag,
dat mij verwarmt,
de kilte mij ontneemt,
mijn angsten doet verdwijnen,
onwetendheid beschijnen
en
transformeert tot weten.

Oh, morgen!
Hoe wonderschoon uw licht!