Inspiratie > Poëzie > Gedichten > Ingezonden

Ingezonden gedichten (92)

De stilte VII

De stilte voedt het welvaren
niet met eigen wensen;
zij neemt die van de mensen,
maakt die tot de hare.

De stilte voedt oprechtheid
van de mensen die oprecht zijn,
en van hen die niet oprecht zijn,
zo voedt zij oprechtheid.

De stilte voedt vertrouwen
van de mensen die zelf trouw zijn,
en van hen die zelf niet trouw zijn,
zo voedt zij vertrouwen.

De stilte voedt het minste,
zo vereent zij mensen met elkaar.
Die hebben oog voor hoe dat gaat,
zij gaat bescheiden, als een kind.

Het ongehoorde feitvan de bovenstadse vogelvlucht
rijmt naadloos op een woord als wolkenhemel
dat door wit als grijs aaneengespeld
staat te vertellen tegen de blote lucht:
denkt de man, de hemel zucht ervan

Liefde

Zij was er ineens
geheel onverwacht
en zij was de wereld
de dag en de nacht.

De tafen en de stoelen
het brood en het bed
mijn eerste, mijn tweede
en laatste couplet.

De lach die ze lacht
is al bijna een kus
ze past in mijn armen
het sluit als een bus.

Ik hou van je, hou van je
stamel ik zacht
zij was er ineens
geheel onverwacht.

Je kunt haar niet zoeken
niet vragen niet wenken
niet organiseren
en ook niet bedenken.

Zij is er ineens
geheel onverwacht
en zij is de wereld
de dag en de nacht.