Inspiratie > Poëzie > Gedichten > Ingezonden

Ingezonden gedichten (78)

Tegenspeler

Marianne Som /
25 feb 2001, 20:17
Toelichting afzender:
Met de tegenspeler wordt de schaduw bedoeld, die in een individuatieproces bewust gemaakt wordt, d.w.z. wordt omgezet in licht. Hierna is de persoon geheeld en vrij.

Het was midwinteravond, toen na zessen
een schaduw haastig klopte aan mijn deur.
'Kom binnen, zwarte vriend, ik spreek uw taal niet,
maar zie dat u verstoken bent van kleur.

De duisternis omgeeft u als een deken.
Uw ogen zijn door stil verdriet omrand'.
Hij grendelde de deur en nam de sleutel.
Mijn hart begroef hij als zijn onderpand.

Hij hield mij twee maal zeven jaar gevangen.
Mijn stem bracht hij tot zwijgen, keer op keer.
Pas toen 'k zijn stervensbeker had gedronken,
gaf, uitgeblust, hij mij mijn vrijheid weer.

De winter bergt de zaden voor het voorjaar.
Sneeuwdennen pronken roerloos met hun tooi.
Donker in licht, mijn voeten zweven verder.
Het leven, jij, zo mooi, zo mooi,
zo mooi.

Uitbraak

Helmi Sunemo /
24 feb 2001, 16:08
Toelichting afzender:
Dit gedicht heb ik voor iemand geschreven, die veel op mij lijkt. Iemand die in de juiste tijd en op de juiste plaats een zetje nodig had om de parel van het zijn te voorschijn te kunnen en durven halen.

er is een vuur
vergeten, bijna uitgedoofd
diep verborgen achter je ogen

er is een kracht
klein gemaakt, zwak
teruggedrongen tot kalme wateren

er is een stilte
een spannende stilte voor de storm
een onhoorbare schreeuw
onder de kalmte hoge golven

de spanning verscheurt de domme zekerheid
de sluier van de schijn wordt afgerukt:
zij is niet mooi

jouw vlam brandt opnieuw
haar ijs-vingers smelten
de gloed maakt haar greep machteloos
je kunt haar eindelijk ontglippen

adem, storm en vuur
een afgebrande brug achter je rug
de rivier is buiten haar oevers getereden

jij bent het echt
eindelijk herkenbaar

het doet maar even pijn

verteren in je eigen vuur
verdrinken in je eigen golven
totdat jij zelf vuur wordt
totdat jij zelf eigen dijken doorbreekt

A little piece of heaven

Helmi Sunemo
24 feb 2001, 15:52

my thoughts are walking
on the silver bridge of the moon
the sound of the sea touches the stars,
stars of my eyes are searching for a whish

a whish of an eternal melody
hiding in the deepest waters of my mind

a voice, slowly fading away,
seeking a place to rest
and to rise when the light breaks through
through the blind windows of forgotten memories

mozaics from long ago
clear for a short moment
a lightning through the dark forest
of words without any sound

walking in a circle
crying without tears
filled up with everlasting love and peace

Wie op het heden vooruitloopt - zal aankomen met een achterstand.
- Carla Pols -

Grün, Anselm en Dufner, Meinrad: Spiritualiteit van beneden

De bekende Benedictijner monnik Anselm Grün schreef een prachtig boek over hedendaagse spiritualiteit, niet als het nastreven van onhaalbare hoge idealen
Meer...