Inspiratie > Poëzie > Gedichten > Ingezonden

Ingezonden gedichten (56)

Waarom kan de ene mens een ander zo vernederen,
Wie zou me dat nu eens precies uit kunnen leggen.
Waarom wil de ene mens een ander zo vreselijk kwetsen,
En wie wil er nu van een ander iets kwaads zeggen.
Waarom kun je zoiets niet langs je heen laten glijden,
En in zulke situatie dan gewoon steeds jezelf blijven.
Waarom eist een mens alles van een ander en niets van zichzelf,
En hoe kun je een ander je eigen fouten in zijn gezicht wrijven.
Waarom gebeurt zoiets heel vaak in en vlaag van jaloezie,
En wat kun je doen om dit in de toekomst te vermijden.
Waarom blijkt een vriendschap alleen in je fantasie te bestaan,
Hoe kun je voorkomen om onder zulke vriendschap te lijden.
Wat is het eigenlijk dat het een ander doet bewegen,
Om leugens en bedrog over iemand aan derden te vertellen.
En alleen opdat het ze zelf geen blaam meer treft,
Wat zou mooi zijn als je nu een echte vriend kon bellen.
Waarom kun je met je pas opgebouwde zelfvertrouwen,
Zulke vervelende dingen nog steeds niet doorstaan.
Iedereen heeft natuurlijk zijn plus en min punten,
Maar met echte vrienden hoef je door zoiets niet heen te gaan.
In een vriendschap kun je niet alleen nemen en eisen,
Waarom laat je jezelf steeds de grond in boren.
Waarom laat je jezelf zo vreselijk desillusioneren,
Waarom ga je niet naar je gevoel luisteren, om jezelf te horen.
Is het niet zo dat je nog steeds aardig gevonden wil worden,
En dat je nog steeds niet in de gaten hebt dat het zo niet gaat.
Is het niet zo dat je teveel geeft en te weinig wilt zien en voelen,
En dat je door je gevoel niet te vertrouwen heel vaak alleen staat.
Ga met jezelf aan de slag en leer je intuïtie te vertrouwen
Het enige dat voor je zou moeten tellen is je eigen waarheid
Je hoeft je niet verdedigen voor iets waar je part noch deel aan hebt
Accepteer dat het is gebeurd, leer van zulke les en heb geen spijt

Zolang er kusten zijn

zolang er kusten zijn,
waar,
op de polsslag van 't leven
't zaad van overvloed
in eb de dood ontmoet
en zo elkander ritme geven.

zolang er kusten zijn
waar,
geworpen door 't tij
elke drnkeling in mij
zich kort poogt op te richten
nog onwenning aan 't licht, en
veblind, al was 't maar voor even
door schoonheid van 't leven
dan,
door sterfelijkheid bedrogen
als wrakhout weer
te snel, te snel terug gezogen

waar nagels,
aan gestrekte arm
naamloos en vergeefs
naar houvast krassen
laat elke volgende, nieuwe golfslag
taal noch teken
ongewassen

toch,
zolang er kusten zijn
zal ik blijven dromen
van - en moge 't ooit kome-
'n branding zonder pijn.

Thomas

Met rond mijn hoofd de hemel
en de wolken onder mij
Teder, kwetsbaar, naakt
waar niemand me ooit raakt
Misschien mijn trouwe vlindertjes
en dan héél misschien ook jij...