Inspiratie > Poëzie > Gedichten > Ingezonden

Ingezonden gedichten (47)

Zelfvergeving

Jij lief mensenkind,
wanneer ben jij bereid
deel te nemen aan het leven.
Het begint met vergeven,
jezelf vergeven
voor het leven dat je leidt.
Jij bent de weg,
de enige weg die jou
van de ketenen der aarde bevrijd.
Wanneer sta jij op
om jezelf te aanschouwen.
Als een moeder die
haar kind in in de armen neemt,
niet langer als iemand die
zichzelf het leven ontneemt.

Lente

Geen woorden vind ik, ook geen beelden
en toch wil iets geboren zijn.
De lente hangt al in de luchten
en wil mijn hart en geest bevruchten
maar 'k voel me als geen ander klein.

De woorden en de beelden talmen
en toch dringt iets onstuitbaar aan;
het nieuwe leven ademt vrede
en vult onhoorbaar hier en heden
opdat ik het toch zou verstaan.

Al zijn de woorden en de beelden
weer veel te klein voor 't grote licht:
er kan zoveel opnieuwe beginnen
rondom ons en ook diep vanbinnen,
dit vang ik niet in een gedicht...

De essentie

Ik zag je in de spiegel, niet zoals gewoonlijk deze keer.
Ik keek door je heen, je werd transparant, ik zag meer.
Ik keek en het beeld veranderde, het leek haast abstract.
Naakter dan naakt was het beeld, niet in een lichaam verpakt.
Gevoelens zag ik, ik zag meer dan je zelf dacht.
Deze keer keek ik verder dan wat men van je verwacht.
Ik kon niet stoppen met kijken en wilde de essentie weten.
Toen zag ik pure liefde, die door de verpakking vaak wordt vergeten.