Inspiratie > Poëzie > Gedichten > Ingezonden

Ingezonden gedichten (83)

Laat me gaan

Please, hou op, stop!
Je dringt je te erg aan me op,
Op deze manier ga ik je haten
Je moet me echt met rust laten.
We kunnen gewoon niet langer samen zijn
Ook al vind ik dat ook geweldig en fijn.
Maar ja, je hoort nu eenmaal bij hem,
Zie je dan echt niet al dat gevaar?
Als hij erachter komt is alles stuk
En ontnemen we hem al zijn dromen en geluk.
Nu het nog kan moeten we breken en ik ga
Je er verder niet om smeken,
Jij hoort bij hem en ik niet bij jou,
Maar weet dat ik altijd van je hou….."

De jongen

De jongen die ik voor mij zie,
is de jongen van mijn leven,
of dat nog veranderen gaat,
moet ik nog beleven.

Alleen

Soms denk ik: Waarom ben ik het die hier staat,
ik voel me zo eenzaam en weet me geen raad,
hier sta ik in een wijk van Vietnam,
vertellen zal ik wat mij overkwam;
mijn vader, mijn moeder, daar lagen ze dan,
ik vroeg me af hoe dat nou zomaar kan,
waarom zijn ze doodgemaakt, helemaal dood,
vaders kleren van zijn lijf, helemaal bloot,
ik schreeuwde en voelde stilte om me heen,
mijn oma kwam en ik was niet meer alleen,
ik zal nu altijd in angst moeten leven,
om wat ik nu nog heb ook af te geven,
ik sta hier gewoon te wachten op de dood,
of anders op een heel grote hongersnood,
ik voel me zo alleen, ik ben alleen,
ik haat die soldaten, ze zijn echt zo gemeen,
waarom ben ik eigenlijk wie ik nu ben,
midden in een oorlog waar ik niemand ken,
ik wil iemand vertrouwen, niet wantrouwen,
en op een hele grote maaltijd kauwen,
maar dat gebeurt toch alleen maar in een droom,
in plaats daarvan zit ik hier tegen een boom,
en hoor ik veel schoten vanachter die berg,
ik kan er niet meer tegen, o wat erg,
maar niemand weet dat ik hier zit en hard huil,
dat ik me hier tegen al die schoten verschuil.