Inspiratie > Poëzie > Gedichten > Ingezonden

Ingezonden gedichten (13)

Mijn kind begraven

Vandaag heb ik mijn kind begraven.
Pijn, te groot om dragen.
Verdriet, muurvast omgeblokt.
Wat dreigt los te komen,
baan ik een weg naar liefde-in-surrogaat en dromen.

Elke hechting overbodig,
geen mens nog nodig.
Mijn kind begraven...

Kleintje,
vergeef me
dat ik
-wie weet hoelang-
jou weeral gekooid heb
en geborgen.
De wereld is te boos
en jij te bang.

H.

Klaslokaal

De kille sfeer
die ik elke morgen met een diepe zucht binnentrappel
verdwijnt als gas in het chemielokaal waar zij mij de wetten der natuur leert
die ik met haar wil delen.

Beschrijf pure passie, echte liefde. Leef in ellende en verdriet.
Streel over mijn hart en voel diepe wonden.
Liefde wordt door mij beschreven maar weet zelf niet wat het is..
Heb het volgens mij een keer voor die jongen gevoelt en verder nooit weer.

Zal ik haar ooit nog eens mogen koesteren als een dierbaar goed?
Jaloezie, passie, hartstochtelijk verlangen door elkaar heen.
Dat klinkt als liefde.
Is zij het echter ook?
Of overwint de lust het van het beminnen?
En zal zij victorie vieren om vervolgens hoogtepunten te bereiken hoger dan de sterrenpracht?
Moet zij slechts bevredigt worden en zal ze dan weer gaan?
Dacht de lust ze mensen te betoveren in minnaars?
Met hartstochtelijk verlangen naar elkaar, en zich voor doen als de liefde?
Dat zou vernietigend voor de liefde zijn!
Wie zal dan nog ooit in haar geloven?Haar beminnen?