Inspiratie > Poëzie > Gedichten > O.G. Heldring

O.G. Heldring (3)

De tuin der stilte

Haaren, 28 juli 1942

Ik zou vandaag zijn vrijgelaten, maar
Het ging niet door, er was een misverstand.
Nu zit ik buiten en geniet ik daar
Van lucht, van licht, van zon op 't stukje land,
Dat is omrasterd met scherp prikkeldraad
En waar de wacht met trage stappen gaat.

Ik viel in slaap en droomd'een blijden droom
Van een, die slingerde met volle kracht
Een handvol knikkers, spattend als stroom
Van druppels, en een wilde jacht
Van kind'ren juichend op hun spoor
Ik liep op 't brede pad er tusschendoor.

'k Ontwaakte, 'k hoorde stemmen in het rond,
De struiken suisden in den middagwind,
Een vogel ver, zijn hooge klanken zond.
Diep in mij was een rust als van een kind
Tevreden met zichzelf en met zijn leven
Spelend met 't oogenblik aan hem gegeven.

Is 't waar, dat buiten dezen rastertuin
Een oorlog laait, die goed en bloed verslindt?
Die raast op berg en vlakte, zee en duin
Terwijl ik in mij dezen vrede vind?
Geprezen dan het hek, de wacht, de Macht,
Die mij in dezen tuin der stilte bracht.