Meditatie > Stilte > Ingezonden

Ingezonden teksten over stilte (14)

Wanneer ik er niet meer ben.

Als ik van ons als eerste sterf,
Laat verdriet dan niet lang je hemel verduisteren.
Wees onvervaard maar bescheiden in je verdriet.
Het is een verandering, maar geen afscheid.
Want net zoals de dood een deel is van het leven
Leven de doden eeuwig voort in de levenden.
En alle opgestapelde rijkdommen van onze reis,
De momenten samen, de onderzochte geheimen,
De gestaag groeiende lagen van intimiteit,
De dingen waardoor we lachten of huilden of zongen,
De vreugde over de zon op de sneeuw of de eerste tekenen van lente,
De woordloze taal van blik en aanraking,
Het weten,
Ieder geven en ieder nemen,
Het zijn geen bloemen die verwelken,
Geen bomen die vallen en verkruimelen,
En ook zijn het geen stenen
Want zelfs steen weerstaat de wind en de regen niet
En machtige bergtoppen veranderen mettertijd in zand.
Wat we waren, zijn we.
Wat we hadden, hebben we.
Een gedeeld verleden, onherroepelijk aanwezig.
Dus als je loopt in de wouden waar we nooit samen liepen
En tevergeefs de vlekkerige oever afzoekt naar mijn schaduw,
Of blijft staan waar we nooit stonden, op de heuvel over het land uitkijkend
En als je dan iets ziet en uit gewoonte naar mijn hand tast
En hem niet vindt en voelt hoe het verdriet je bekruipt,
Wees dan stil mijn beertje.
Sluit je ogen.
Adem.
Luister naar mijn voetstappen in je hart.
Ik ben niet weg, maar ben gewoon in je.

In stil gebed

De Heer zat op een heuvel.
Hij hief het hoofd.
Hij luisterde...
Hij luisterde aandachtig...

Hij zag haar zitten in een hoekje van haar kamer.
Er was een intense stilte tussen de kamer en de heuvel.
De nacht telde haar hartkloppingen en voelde haar bloed dat zich onstuimig naat de Heer richtte, zodat alle vezels van haar lichaam ervan spanden.

Doch zij sprak geen woord.
Ze voelde zich onbehaaglijk alsof er iets ontbrak aan hetgeen zij deed.

Zij knielde neer...
en voelde en diepe rust over zich komen...

Zij begon zachtjes te zingen
als om de nacht niet te storen.
Zij wilde het hart van de Heer niet verontrusten met gillen en roepen.

Was dit het gebed van een mens in diepe nood?
Dacht zij geen mooie woorden te vinden om tot de Heer te spreken?
Zegde zij daarom niets?

Maar...
De Heer hoorde haar hart.
Hij was zeer tevreden omdat zij het allemaal aan Hem overliet.
Hij vond dat zij het nog nooit zo goed gezegd had.

De stilte is een duidelijke taal
voor wie ze verstaat.

De kus

een kus is een afdruk van een indruk dat met nadruk vraagt om een herdruk