Mystiek > Ingezonden > Bijdragen

Armoede van geest, wijsheid, leegte, aandacht (19)

Passieve contemplatie

Elk goed meditatief gebed is een richten van ons hele zelf naar God. Maar elke geestelijke meester weet hoe moeilijk het is de grens te trekken tussen geestelijke nutteloosheid (een soort comateuze toestand) en de ontluikende passieve contemplatie.

Langzamerhand wordt het denken niet langer de meester maar de dienaar van een meer omvattend (Christus)bewustzijn (de geest).

Alle dingen die je denkt die je bent, zijn relatief.

De waarheid is echter absoluut, ze hangt niet van iets af, ze is er gewoon, zoals de liefde, zoals bewustzijn.

Als het allerhoogste zich over je voltrekt, zul je verbaasd zijn, want je had het nooit verwacht; je wachtte er zelfs niet op, je hoopte er niet op. Zij die het verwachten en erop wachten en hopen en bidden en verlangen: het gebeurt nooit met hen omdat ze te krampachtig en gespannen op zoek zijn. Ze zijn nooit leeg, nooit ontspannen. Leegheid kan niet worden ervaren, het is geen ervaring, want degene die ervaart is er niet, degene die ervaart en de ervaring zijn één geworden. Het is een ervaren. Non-duaal bewustzijn.

Als we God echter trachten te beschouwen zonder dat we ons innerlijke zelf in zijn richting hebben gekeerd, zullen we onvermijdelijk belanden in de beschouwing van onszelf.

Anderzijds, als we te afhankelijk zijn van ons verstand, onze verbeelding, ons gevoel, zullen we ons niet tot God keren en zullen we in een reeks waanvoorstellingen verwikkeld geraken, waardoor we voor onszelf een eigen religieuze ervaring ontwerpen.

De ommekeer van ons hele zelf naar God kan slechts tot stand komen door een heel oprecht en eenvoudig geloof, verlevendigd door een hoop die weet dat contact met God mogelijk is, en door een liefde die boven alle dingen verlangt zijn wil te doen.