Inspiratie > Spiritualiteit > Informatief > Aalders: spiritualiteit

C. Aalders: Geschiedenis van de spiritualiteit (5)

IV. Spiritualiteit in de oosterse orthodoxie

Wereldmijding en disciplinering van het innerlijk leven hier altijd zeer belangrijk geweest. De ascese bleef altijd cultuurkritisch en gericht op de nieuwe gemeenschap (dit o.i.v. Basilius). Eenzaamheid en gebed als belangrijkste methodieken van zelfdisciplinering. Vrucht van het gebed is apatheia: afgesloten zijn voor verkeerde, destructieve en zelfzuchtige aandoeningen. Belangrijk is het hebben van een geestelijke vader (slavisch: staretz). Liturgie als mystagogie.

Geschriften van Pseudo-Dyonisius de Areopagiet (5e, 6e eeuw): cultuurkritisch. Afwijzing van het stoffelijke in reactie op de tijdgeest. Had grote invloed op Oosters christendom. Gevolg: onderscheiding van rangen en trappen in het spirituele leven en vooral in de mystiek. Einddoel van de mystiek: theosis via de geestelijke beoefening van de contemplatie of theoria. Maar: hoogste mystieke ervaren van geen belang indien niet gepaard gaande met naastenliefde. Contemplatie voor iedereen bereikbaar, maar niet einddoel van het geestelijke leven.